به نقل از «تابناک»

جیب کرونازده کارگر و کارفرما

تاریخ انتشار: ۲ آبان ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۷۳۲۳۱۵

به گزارش «تابناک» روزنامه ایران نوشت: کارگر و کارفرما در صفی بلند بیرون اداره تعاون، کار و رفاه اجتماعی تهران دوش به دوش هم ایستاده‌اند؛ همه با ماسکی روی صورت و پرونده‌ای زیر بغل و اغلب نیز منتظر و عصبی. بعضی با خانواده آمده‌اند؛ همسری منتظر در ماشین یا مادری تکیه داده به موتورسیکلت با ماسکی روی صورت کودکش.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بیشتر آنها را کرونا بیکار کرده و حالا باید در این جمعیت تنگاتنگ هم دنبال حقوق بیکاری خود در راهروهای اداره تعاون، کار و رفاه اجتماعی شمال‌شرق تهران باشند. چند کارشناس روابط اداری هم با کارت ویزیتی در دست، آن اطراف پرسه می‌زنند تا از این آب پر از ویروس ماهی بگیرند.

ساعت از ۱۱ صبح گذشته که به اداره تعاون، کار و رفاه اجتماعی در خیابان پورموسای تهران می‌رسم؛ جایی که روزهای شلوغی را پشت سر می‌گذارد. مردم در صف‌هایی که هر لحظه کوتاه تر می‌شود داخل اداره می‌روند و نفس بریده از راه‌پله و ماسک، بیرون می‌آیند تا ابلاغیه دیگر و پیامکی که محتوای آن کمی گیج کننده است و برای توضیح مجبورند دوباره برگردند. سعید و همسرش مرضیه از در اداره بیرون می‌آیند و از چین‌های روی پیشانی‌شان پیداست که به جواب دلخواه نرسیده‌اند. با آنها همقدم می‌شوم تا روایت سرگردانی آن دو را بشنوم. سعید که کاپشنی گشاد و شلوار پارچه‌ای رنگ و رو رفته‌ای به تن دارد از اخراج مرضیه از مهد کودک می‌گوید. مرضیه هم حرفی می زند و بهانه فرزندش را می‌گیرد که چند خیابان بالاتر در ماشین منتظر مانده. سعید می‌گوید: «مشکل ما این است که بعد از کرونا همه جا تعطیل شد. مهد کودکی که همسرم در آن کار می‌کرد هم یکی از آنهاست. مهد کودک در سعادت آباد بود و بعد از کرونا و ترس مردم کلاً تعطیل کرد و رفت.» مرضیه ادامه حرف را می‌گیرد: «آنجا نیروی خدماتی بودم اما دیگر نه کاری هست، نه بچه‌ای که در مهد باز بماند. من کمردرد هم دارم و دنبال کار هستم اما پیدا نمی‌شود. الان آمده‌ام پیگیری کنم و سابقه بیمه و پول بیمه بیکاری‌ام را بگیرم.»

سعید و همسرش که خوزستانی هستند دلیل آمدن به اداره را مشکلات سامانه اینترنتی می‌دانند که باعث شده هر بار مرخصی بگیرند و به اینجا بیایند: «دائم می‌گویند مشکل فنی داریم. برای اداره تشخیص چند بار رفتیم و آمدیم. برو ابلاغیه بگیر هی برو بیا چرا آخر وسط این وضعیت کرونا باید این همه رفت و آمد کنیم؟»

او که تحصیلدار کارخانه آرد است از حقوق ۳ میلیونی می‌گوید که تا پیش از کرونا بعلاوه ۲ میلیون حقوق همسرش باز بسختی کفاف زندگی و اجاره ماهی یک میلیون و ۸۰۰ هزار تومانی و دو کودک‌شان را می‌داد: «دیگه نمی‌شود با این وضعیت ادامه داد بالاخره یا یک بلایی سر خودم می‌آورم یا سر همسرم. هر روز که می‌روم بازار جنس‌ ۲۰ تا ۳۰ درصد گران می‌شود.»

لنگ‌لنگان به در اداره برمی‌گردم، ویزیتورها مشغول شوخی و خنده هستند. با یکدیگر درد و دل می‌کنند و یکی که از بقیه شوخ و شنگ‌تر است با خنده رو به من می‌گوید: «آقا بنویس همه چی گل و بلبل است، پول هم خواستی بگو خودم می‌دهم. اینجا آمده‌ای چکار؟ این همه نوشتی چه شد؟ کی گوش می‌دهد؟» او توضیح می‌دهد که بیشتر آدم‌هایی که اینجا می‌آیند سؤال کوچکی دارند و بیشتر آنها قوانین کار را نمی‌شناسند. برای همین یک پیامک آنها را به اینجا می‌کشاند. همین طور که حرف می‌زنیم مردی رنگ پریده از در بیرون می‌آید. ماسکی به‌ صورت ندارد و آن قدر پریشان است که نمی‌شود به ماسک نداشتنش کاری داشت. قاسم کارفرما بوده و در روزگار خوش گذشته در میدان ولیعصر(ع) دفتری داشته و در کار تولید غذا بوده است. حالا با کم شدن مشتری بعد از کرونا در مغازه را بسته و کارگران را بیرون کرده: «خودم هم بیکار شدم و حالا ول می‌گردم و حمالی می‌کنم، صبح تا شب. هر کاری بگویی می‌کنم اسنپ، پیک موتوری...»

دلیل حضورش شکایت یکی از کارگران از اوست: «همه حق و حقوقش را داده بودم اما باز شکایت کرده و اینجا هم که دائم می‌گویند حق با کارگر است. محکومم کردند که ۲۶ میلیون بدهم ولی من همه اسناد و مدارک پرداختی را همراهم دارم. کاش به فکر من کارفرما که خودم هم بیکار شده‌ام، بودند.» قاسم تعریف می‌کند که بعد از بستن در مغازه حالا مجبور است ۱۸ میلیون به اداره دارایی بدهد و خسارت‌های دیگری از این دست.

داخل اداره کمی که خلوت‌تر می‌شود وارد می‌شوم. همه ماسک به‌ صورت دارند اما با این ازدحام و رفت و آمد حتی با ماسک هم جای امنی به نظر نمی‌آید. در واقع صحبت کردن از فاصله اجتماعی در اداراتی از این دست بیشتر به شوخی می‌ماند. پنج دختر مشغول داد و بیداد هستند. یکی از آنها توضیح می‌دهد که همگی آرایشگر هستند و بعد از کرونا اخراج شده‌اند: «بیمه ما رد نشده و الان به‌ خاطر کرونا ما را اخراج کرده اما کارفرما گردن نمی‌گیرد. بیمه پنج سال کار ما را سه ماه رد کرده و حالا ۳۰ میلیون سفته هر کدام ما را گذاشته اجرا.»

آن قدر عصبانی هستند که همه چند قدم از آنها فاصله می‌گیرند. بخش «میز خدمت» حسابی پر است و هر کسی از یک سمت سؤالی مطرح می‌کند. وکلا و کارشناسان هم بین مردم رفت و آمد می‌کنند تا شاید گرهی باز شود. یکی از کارمندان توضیح می‌دهد که بیشترین مراجعه درخواست کنندگان بیمه بیکاری هستند. او از دعواهای هر روزه و بزن بزن مردم عصبانی تعریف می‌کند: «مردم خیلی عصبی شده‌اند. دست کارگران به جایی بند نیست و به همدیگر پرخاش می‌کنند.»

زنی که با مانتو اتو کشیده و مرتبی کنار در ایستاده خودش را کارشناس روابط کار معرفی می‌کند. او توضیح می‌دهد هزینه‌های ثبت در سامانه و بقیه مسائل اداری بیش از توان یک کارگر بیکار است: «کارگری که از کار بیکار شده آن قدر پول ندارد که برود کافی نت از همه مدارکش اسکن بگیرد که هر دانه‌اش ۲ ، ۳ هزار تومان می‌شود. برای پرینت بانکی هم باید ۲۰۰ تا ۳۰۰ هزار تومان پول بدهند. در کنار این هزینه‌ها و رفت و آمدها، مشکلات سامانه هم خیلی از آنها را اذیت می‌کند. باید بروند و بیایند و هزینه پرداخت کنند که آیا در نهایت به پول‌شان برسند یا نه؟ بعضی از همکاران ما هم با این که می‌دانند بعضی پرونده‌ها فرجام خوبی ندارد از ناآگاهی کارگر استفاده می‌کنند و از هرکدام ۲ تا ۳ میلیون پول می‌گیرند و آخر هم گاهی بعد از شش ماه نتیجه هیچ.» او از مشکلات سامانه که برای خودش هم پیش آمده می‌گوید که بعد از بارگذاری مدارک و وکالتنامه وقتی می‌خواسته وارد دادگاه شود جلویش را گرفته‌اند: «با این که سامانه به من شماره پیگیری داده بود اما در جلسه می‌گفتند چیزی پیدا نمی‌کنند.»

دوباره برمی‌گردم جلوی در که صدای فریادهای دو پیرمرد که تازه از اداره بیرون آمده‌اند آرامش و خلوتی آخر وقت خیابان را بهم ریخته است. دختر جوانی که پرونده قرمزی زیر بغل دارد کنار خیابان منتظر رسیدن اسنپ است. او هم به همراه پنج کارمند دیگر شش ماه است از یک آژانس هواپیمایی در جردن به‌ خاطر نبود مشتری اخراج شده و حالا در خانه کار می‌کند تا مجبور نباشد از پدر و مادر پول بگیرد: «تازه فهمیدم اصلاً بیمه مرا رد نکرده‌اند. شکایت کردم و الان آمده‌ام اول کسری بیمه را حل کنم بعد بروم دنبال بیمه بیکاری.» او در سایت‌های کاریابی هم رزومه داده اما تا امروز خبری از کار نشده و فعلاً مجبور است در خانه کار کند تا خرج و مخارجش را دربیاورد. در راه برگشت به قدم لرزان سعید و مرضیه در انتهای کوچه فکر می‌کنم. به نگرانی آنها از آینده‌ای که غبارآلودتر از همیشه به نظر می‌رسد.

منبع: تابناک

کلیدواژه: استیضاح رئیس جمهور تحریم های تسلیحاتی علائم کرونا علی اصغر پیوندی سعد حریری ویروس کرونا مشکلات اقتصادی کارفرما کارگر قانون کار استیضاح رئیس جمهور تحریم های تسلیحاتی علائم کرونا علی اصغر پیوندی سعد حریری توضیح می دهد بعد از کرونا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tabnak.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تابناک» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۷۳۲۳۱۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

استان مرکزی دارای بیکاری پنهان است

دبیر اجرایی خانه کارگر اراک گفت: در صنعت استان بیماری با عنوان بیکاری پنهان وجود دارد که کمتر مورد توجه قرار گرفته است که در سال‌های آینده مشکلاتی را به همراه خواهد داشت. - اخبار استانها -

به‌گزارش خبرگزاری تسنیم از اراک، علی قیاسی عصر امروز در نشست با اصحاب رسانه اظهار داشت: 23 هزار و 180 نفر  عضو خانه کارگر اراک هستند که حدود 12 هزار نفر از این تعداد فعال هستند و به طور مداوم حق عضویت خود را پرداخت می‌کنند. پرداخت حق عضویت برای مدت سه سال، 400 هزار تومان و برای یک سال 200 هزار تومان است.

وی افزود: خانه کارگر اراک تشکل ساکن و راکدی نیست و 2 بار در سال مراسمی را برگزار می‌کند. خانه کارگر استراحتگاه‌هایی را برای کارگران و خانواده‌های آنها در نظر  گرفته است. سامانه رفاهی ایرانیان برای کارگران ساختمانی راه اندازی شده است که کارگران باید ابتدا در این سامانه ثبت نام کنند این سامانه بیمه کارگران ساختمانی را مادام العمر می‌کند.

دبیر اجرایی خانه کارگر اراک تصریح کرد: سال گذشته 3 هزار و 650 نفر کلاس آموزشی رایگان اعم از کلاس‌های کمک درسی، کامپیوتر، خیاطی و غیره برای خانواده‌های عضو خانه کارگر اراک برگزار شد که امیدواریم تا پایان سال افزایش صد برابری داشته باشد.

قیاسی بیان کرد: کارگران ساختمانی استان مرکزی 13 هزار و 250 نفر هستند که از خدمات بیمه‌ای استان استفاده می‌کنند. در شهرستان اراک 4 هزار و 300 کارگر از بیمه استفاده می‌کنند. از اواخر سال 99 هیچ کارگر ساختمانی بیمه نشده است که سازمان تأمین اجتماعی این مهم را به جهت کسری منابع اعلام نکرده است، در حالی که سازمان تأمین اجتماعی ملزم به بیمه کردن تمام کارگران ساختمانی است.

وی ادامه داد: سال گذشته سازمان تأمین اجتماعی 12هزار میلیارد تومان در استان مرکزی پرداخت کرده است. این سازمان یک سازمان هزینه درآمدی است و ساختار سازمان تأمین اجتماعی باید اصلاح شود اما این اصلاح نباید منجر به نادیده گرفتن حق کارگر شود.

دبیر اجرایی خانه کارگر اراک تصریح کرد: 50 درصد حوادث کارگاهی و 55 درصد فوت حوادث کارگاهی در سطح کشور مربوط به کارگران ساختمانی است که وضعیت استان مرکزی نیز به همین صورت است. در استان مرکزی 12 هزار نفر پشت نوبت بیمه قرار دارند که 4 هزار نفر مربوط به شهر اراک است. 

قیاسی افزود: سال 1401  نیز 57 درصد افزایش حقوق وجود داشت، ولی تورمی ایجاد نشد. تورم امسال 45 درصد بود، اما دستمزد پایه تنها 35 درصد افزایش یافت و سایر سطوح در نظر گرفته نشد و رشد نداشت که این امر برای بخش تولید ضرر دارد. متأسفانه اصل سه‌جانبه‌گرایی رعایت نمی‌شود چراکه اگر در قانون کار اصل سه جانبه‌گرایی تعریف شده بود تعیین دستمزد به این صورت نبود. دولت نباید در تعیین دستمزد دخالت داشته باشد.

 وی بیان کرد: صنعت استان حال خوبی ندارد. در صنعت بیماری با عنوان بیکاری پنهان وجود دارد که کمتر مورد توجه قرار گرفته است که در سال‌های آینده مشکلاتی را به همراه خواهد داشت. یکی از مشکلات بزرگ جامعه کارگری بحث مسکن است. مسکن کارگری برای صنعت در نظر گرفته شده اما برای کارگران ساختمانی لحاظ نشده است. 

انتهای پیام/711/